Nederlands Dagblad (12 juli 2014)
WK voetbal
Voor het ND schrijf ik een paar keer per jaar een column in de rubriek Sporen. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Deze keer: samen voetbal kijken.
- Lees ook: Vredesveteraan Jim Forest bidt voor zijn vijanden (De Groene Amsterdammer)
We kunnen bij ons thuis van alles organiseren, van filmavonden en buurtmaaltijden tot kerkdiensten, maar het blijft lastig om mensen uit verschillende (sub)culturen echt bij elkaar te krijgen. Yuppen, tokkies, illegalen, straatjongens, je kunt op je kop gaan staan, maar het matcht gewoon niet. Behalve... tijdens het WK voetbal. Je regelt een beamer, je hangt een laken op en je hebt gegarandeerd een gemengd feest, elke wedstrijd weer.
Het is nu het derde internationale voetbaltoernooi dat we projecteren en we merken dat mensen dat enorm waarderen. Een paar vluchtelingen die we kennen, een eenvoudig Utrechts stel uit de buurt, een paar nette burgervrienden, heel veel mensen komen kijken, omdat ze het graag willen meebeleven maar liever niet in hun eentje achter de tv. Naast de arts zit een klusjesman, en naast de ongedocumenteerde vluchteling zit een kinderlijke vrouw die obsessief alle WK-hamsters verzamelt. Zelfs de jongens op straat, een groepje Turken en Marokkanen van een jaar of zestien, die je normaal gesproken geen blik waardig keuren omdat ze dan hun stoerheidspunten verspelen, zitten nu poeslief op hun bips. Naast een Nederlandse vrouw die haar baby zit te knuffelen.
Op zich is dat hele voetbal natuurlijk totaal overgewaardeerd. Elf jongens van in de twintig moeten een bal in het net van de tegenstander zien te krijgen. Dat daar een miljardenindustrie omheen ontstaan is met een mediagekte waar je niet goed van wordt, dat is eigenlijk te gek voor woorden. Maar goed, blijkbaar hebben wij mensen behoefte aan gezamenlijke spanning. We willen ons één voelen, en of het nu Sinterklaas is die ons verbindt of Arjan Robben, dat maakt dan eigenlijk niet zo uit. Voor ons is het een mooie kans om feest te vieren (of verdrietig te zijn, als we verliezen) samen met allerlei verschillende mensen uit de buurt.
Sommige mensen zijn helemaal niet zo gemotiveerd voor gemengde feestjes. Iedere cultuur heeft toch z'n eigen voorkeuren, en als yuppen, volksmensen, Turken, Marokkanen en ouderen allemaal naar hun eigen feestjes gaan, dan is dat toch niet erg? Dat is waar. Maar toch is het mooi om soms de verbondenheid te voelen. Nog even los van de gevaarlijke kloof die nu tussen sommige subculturen ontstaat, de totale vervreemding, vind ik multiculturele feesten iets bijzonders en waardevols op zich.
Stiekem droom ik wel van die tijd dat de naties en de stammen naar Jeruzalem zullen optrekken om hun rijkdommen aan te bieden aan God. En dat de Heer, zoals Jesaja schrijft, een feestmaal zal aanrichten, met belegen wijnen, en vette stukken vlees, voor alle volken. Die hemelse barbecue op de Sion is ons toekomstperspectief. Daarom denk ik dat het nu al onze roeping is om feestjes te organiseren, wanneer we maar kunnen, om nu vast de blijdschap te delen die ontstaat wanneer grenzen worden geslecht.
Kortom, het wordt een multiculturele bedoening, op de nieuwe aarde, daar kunnen we dus maar beter vast voor oefenen.
Meer sporen?
Lees hier mijn oudere bijdragen in deze rubriek.
Gerelateerde artikelen
- 'Gastvrijheid mag je nooit uitbesteden' (overig)
- Theo Maassen en Thomas Hertog over de kosmos (De Groene Amsterdammer)
- ‘Materie? Die bestaat alleen in onze geest’ (De Groene Amsterdammer)
- Staan in de wereld van nu (overig)
- Als mannen huilen (Karavaan der Zotten)
Gebruikte Tags: geloof, sporen