Onze Wereld (mei 2007)

Eldad Kisch op de Westelijke Jordaanoever

Samen met collega's van de Physicians for Human Rights in Israel gaat hij op pad, twee keer per maand, om gratis consult te geven aan Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever. Eldad Kisch is 69 jaar. "Een gebaar maken, dat is het enige dat ik kan doen."

259 x bekeken

Eldad Kisch verhuisde in 1962 met zijn Nederlandse vrouw naar Israël. Sinds zijn pensionering zet hij zich in voor de PHR. "Het is eigenlijk een statement dat ik maak, want ik ben geen hulpverlener van buiten. Ik zeg in feite: ik ben het niet eens met wat mijn regering u aandoet. Ik heb zelf vervolging meegemaakt, en ik vind dat mensen niet vervolgd mogen worden." Natuurlijk, voor mensen die zichzelf opblazen heeft hij geen enkele sympathie. "Maar waarom mag een boerin geen kaasjes verkopen in een naburig dorp?"

De gemixte groep artsen verzamelt zich op sjabbat, om negen uur 's ochtends. "Omdat we bij de grens nogal eens gedonder hebben. Eigenlijk mogen Israëlische burgers de Palestijnse steden niet eens in." Grijnzend: "Maar we proberen ze natuurlijk te vernachelen! We zeggen dat we naar het naastliggende dorp moeten en dan rijden we achterom." Van half elf tot half drie heeft Kisch, samen met een 83-jarige verpleegster die Arabisch spreekt, tijd voor de patiënten.

Als endocrinoloog weet hij alles van hormonen, en dat is wel nodig in een gebied met zo veel suikterziekte. "Maar het gebaar is nog het belangrijkst. Een moeder met vijf snotneusjes ziet een Israeli vooral als een man met een geweer. Nu ziet ze een arts. Ik hoop dat dat meer evenwicht brengt in hun beeld."

"We hebben nu een paar klinieken geadopteerd. Dat is ontzettend leuk. Er is veel meer involvement van de Palestijnse artsen. Het is reuze aardig om honderd mensen te helpen die je nooit meer ziet, maar ik leid liever tien cursisten op." De kennis en de methodes van de Palestijnen lopen hopeloos achter, hun diploma's komen uit Oost-Europa en de Palestijnse Autoriteit roomt de medische subsidies aan de top af.

Hoofdschuddend vertelt Kisch over de politiek van zijn land en over zijn vrouw die ook al lang actief is in de vredesbeweging. "Israel bestaat dankzij de geweldspolitiek, dat is duidelijk. Maar ik ben nooit hierheen verhuisd om mijn kleinkinderen naar de wapenen te zien gaan. Iemand moet dat gedonder toch kunnen doorbreken?" Hij wordt er wel eens moedeloos van. "Het enige dat ik kan doen is mijn eigen weg gaan, samen met mijn collega's."

zie ook: www.phr.org.il




Gerelateerde artikelen


Gebruikte Tags: ,


Reageren?



(optioneel veld)
(optioneel veld)

Reactiemoderatie staat aan op deze site. Dit betekent dat je reactie niet zichtbaar zal zijn, tot deze is goedgekeurd door een beheerder.

Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.




Terug naar www.frankmulder.info