Nederlands Dagblad (25 februari 2017)

"Om de verstrooide kinderen van God bijeen te brengen"

Bijzondere toekomstwoorden komen hier, op een doordeweekse avond, tussen een Koerd, een Marokkaan, een Syriër en twee kaaskoppen, recht voor onze neus uit.

66 x bekeken

-->

We zitten in de huiskamer, in een kring. Op tafel staat een pot thee en een schaal koekjes, en we lezen uit de Bijbel. Johannes 11 doen we vandaag, over Lazarus.

Best lastig, zo'n verhaal, als je allemaal een andere taal spreekt. We komen allemaal uit een ander land. Sommigen hebben gestudeerd en anderen hebben amper een school afgemaakt. De een is christen, de ander is moslim en de derde zweeft er ergens tussenin. Met hulp van handen, voeten, bijbelvertalingen en Google Translate proberen we zo dicht mogelijk langs elkaar heen te praten. Af en toe word ik moedeloos van de opmerkingen die totaal niet over het verhaal gaan. Waarom deden we dit ook alweer?

Maar goed, het is al bijzonder dat we hier überhaupt zitten. Vorige week sprak ik onze wijkagent. Hij vertelde dat hij steeds meer mensen tegenkomt die niet eens weten wie er naast ze woont. Echt, volgens hem was dat een groter probleem dan de criminaliteit in onze wijk. Dat vond hij pas echt zorgwekkend, dat mensen langs elkaar heen leven.

Het is ook niet makkelijk om met vreemde mensen om te gaan. Van nature gebruiken we de vreemdeling, de tegenstander, de vijand, om onszelf beter te voelen, om een groepsgevoel te creëren. Anders voelen we ons verloren in een onoverzichtelijke jungle. Het voelt goed om samen te mopperen over de islam. Om samen te verklaren dat we tegen links zijn. Of tegen de machthebbers. Het is een thema van slechte cowboyfilms, maar helaas zit het diep in ons: wij willen de goeieriken zijn en daarvoor hebben we slechteriken nodig. Heel natuurlijk. Maar het is het gif dat de wereld verziekt.

Langzaam begint het me te dagen dat deze bijbelstudie dus al heel bijzonder is, zelfs als we elkaar soms niet begrijpen. Er is liefde en aandacht voor elkaar.

Als de avond bijna ten einde is, wordt dit heel mooi verwoord door een Iraakse vrouw in onze groep. 'Is het niet speciaal dat we hier zo samen zitten? We komen allemaal uit een ander land, we hebben allemaal ons land verlaten omdat we problemen hadden. En nu zitten we hier de Bijbel te lezen, als één familie. Dat moet wel van God komen!'

En dan zie ik het ineens: dit staat ook in de tekst. Echt waar, het staat er bijna letterlijk, in vers 52. Jezus zou sterven, schrijft Johannes, niet alleen om Israël te redden, 'maar ook om de verstrooide kinderen van God bijeen te brengen.'

Jezus stierf om de straf op zich te nemen, Jezus stierf om de dood te verslaan, ik ken de woorden. Maar deze was nooit zo doorgedrongen. Jezus zou sterven, profeteert Johannes, om de verstrooide kinderen van God bijeen te brengen. En hier, op een doordeweekse bijbelgroep, terwijl ik het amper doorheb, wordt de profetie vervuld, recht voor mijn neus.

Meer sporen?

Lees hier mijn oudere bijdragen in deze rubriek.




Gerelateerde artikelen





Reageren?



(optioneel veld)
(optioneel veld)

Reactiemoderatie staat aan op deze site. Dit betekent dat je reactie niet zichtbaar zal zijn, tot deze is goedgekeurd door een beheerder.

Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.




Terug naar www.frankmulder.info