In een samenleving waarin families uit elkaar vallen, is de grootste prestatie die je kunt leveren misschien wel dit: van je partner houden.

Eén van de mooiste kindjes die de protestanten met het katholieke badwater hebben weggegooid, is de biecht.

Bijzondere toekomstwoorden komen hier, op een doordeweekse avond, tussen een Koerd, een Marokkaan, een Syriër en twee kaaskoppen, recht voor onze neus uit.

De laatste tijd hebben we verschillende mensen leren kennen die hun kinderen jaren niet hebben gezien. Omdat ze in Syrië zitten, of in Afrika, of ergens anders waar je zonder paspoort niet kunt komen. Of je kunt er wel komen maar je hebt het zo verknald in je leven dat je niet zou weten hoe.

Vluchtelingen worden vaak gezien als last. We willen ze wel helpen, als het er maar niet te veel worden! Nu ís helpen ook een last. Maar tegelijkertijd krijg je er zo veel voor terug en vind ik vluchtelingen een enorme zegen. Niet alleen om wie ze zijn als mens, maar ook om wat ik via hen ontdek over hoe God bezig is in deze wereld.

Voor het ND schrijf ik een paar keer per jaar een column in de rubriek Sporen. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Deze keer: overleven.

Voor het ND schrijf ik een paar keer per jaar een column in de rubriek Sporen. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Deze keer: apocalyptisch leven.

Voor het ND schrijf ik een paar keer per jaar een column in de rubriek Sporen. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Deze keer: de starets.

Voor het ND schrijf ik een paar keer per jaar een column in de rubriek Sporen. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Deze keer: de huisgroep.

Voor het ND schrijf ik een paar keer per jaar een column in de rubriek Sporen. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Deze keer: hyperrealiteit.